Geleid boekverslag: Hongerspelen
Het verhaal speelt zich af in de verre toekomst in de Verenigde-Staten. Vierenzeventig jaar geleden is er een opstand geweest tegen het bestuur van het land. De opstand is neergeslagen en sindsdien willen de machthebbers alle nakomelingen van de opstandelingen straffen. Om de burgers er aan te herinneren wie de baas is, wordt er elk jaar een spel gespeeld. Er worden met behulp van het trekken van lootjes vierentwintig kinderen uitgekozen, twaalf jongens en twaalf meisjes. Zij worden samen weken lang in een arena opgesloten om elkaar te vermoorden. Het spel gaat net zolang door tot er nog maar één iemand is overgebleven.
Het verhaal gaat over Katniss. Haar zusje wordt opgeroepen mee te doen aan De Hongerspelen. Omdat ze het idee dat haar zusje hoogstwaarschijnlijk vermoord zal worden niet aankan, offert ze zichzelf op en gaat in haar plaats. Om te overleven moet ze het publiek voor zich winnen, zij kunnen haar immers sponseren. Met het geld van de sponsoren kan namelijk tijdens de spelen voedsel of geneesmiddelen de arena ingestuurd worden. Om dit voor elkaar te krijgen moet ze net doen of ze verliefd is op een medespeler, Peeta. Dit gaat heel goed, de spelregels worden zelfs aangepast waardoor Peeta en Katniss allebei kunnen winnen en elkaar dus niet hoeven te vermoorden. Als op het laatst alleen Peeta en Katniss nog over zijn worden de spelregels weer terug veranderd. Katniss kan het alleen niet over haar hart verkrijgen Peeta te doden en andersom ook niet. Ze besluiten tegelijk zelfmoord te plegen. Het zou alleen voor de machthebbers een schande zijn om geen winnaar te hebben dus mogen ze allebei blijven leven.
Mijn mening:
Ik vond het echt een geweldig boek. Het was een echte doorlezer, toen ik eenmaal begon, moest ik doorlezen. Ook vond ik het erg mooi dat het zijn 'ups en downs' had, je wist niet wat je kon verwachten. Een echte aanrader!
Mijn mooiste momenten met: Caja Cazemier.
Deze momenten komen uit het boek: Verliefd op de leraar
Momenten:
Ik heb eigenlijk geen mooie momenten uit het boek kunnen halen, vooral omdat ik in het begin dacht dat het spannender zou worden. Dat kwam doordat Floor ( de hoofdrolspeelster ), direct de indruk gaf dat er veel zou gebeuren, dit is helaas niet gebeurd.
Ook werd er veel om het verhaal heen gedraaid vond ik. Op het eerste gezicht, leek het een veel boeiender en leuker boek.
Het enige moment uit het boek dat mij wel wat meer boeide, was toen het verhaal echt verteld werd, van wat er allemaal achter zat.
Samenvatting boek:
Het boek gaat over een meisje dat verliefd is op haar invaldocent. Na een tijdje vertelt ze hem dat ze gevoelens voor hem heeft. De leraar geeft haar dan ook duidelijk aan dat het niet kan. De grootste reden is dat hij tien jaar ouder is. De gevoelens voor hem verdwijnen niet, ze heeft geen idee wat ze moet doen.
Hieronder een samenvatting van het boek: Onze verborgen tranen - Waris Dirie
Onze verborgen tranen is een waargebeurd verhaal over de levens van besneden meisjes. Waris Dirie schrijft over de besnijdenis zelf, en wat voor gevolgen het heeft gehad voor haar, en voor vele andere Afrikaanse meisjes.
Somalische vluchtelinge
Waris is geen slachtoffer. In Engeland, waar ze naar toe is gevlucht, werd ze ontdekt als model, schopte het tot supermodel en had zodoende de middelen om zich een maatschappelijke positie te verwerven. Ze werd ambassadeur van de Verenigde Naties tegen vrouwenbesnijdenis, en voert dagelijks strijd tegen deze afschrikwekkende traditie waar maar geen einde aan lijkt te komen.
Frankrijk gidsland
Interessant is hoe zij haar onderzoek verricht in diverse landen in Europa. In Nederland werd Ayaan Hirschi Ali nog niet zo lang geleden belachelijk gemaakt voor heel Nederland vanwege haar idee om Afrikaanse meisjes na te trekken als ze naar hun thuisland op 'vakantie' werden gestuurd. In Frankrijk zijn hier al enige tijd regels aan verbonden. Als er daar een meisje besneden terugkeert hangt de ouders een forse straf boven het hoofd. Puur en alleen omdat het hen geld kost. Maar het helpt in elk geval, en Waris pleit er vurig voor om die regel in heel Europa door te drukken.
Proces
Wat Onze Verborgen Tranen minder te verteren maakt, is dat Waris vooral of bijna uitsluitend actief is voor de Afrikaanse vrouwen in Europa. Alsof ze zelf al doorheeft dat het probleem in de landen van herkomst als Somalië, Senegal, Mali, Nigeria enzovoorts, eigenlijk zinloos is. Daar maken de mannen de dienst uit, en hen is er alles aan gelegen om de vrouwen te beroven van hun seksualiteit, zodat zij ook op dat gebied de boventoon kunnen voeren.
Schokkend is haar reportage van een proces dat tegen twee ouders wordt gevoerd in Frankrijk. De vader zit er volstrekt onverschillig bij, en het schijnt hem geen donder te interesseren aan wat voor nachtmerrie hij zijn dochter heeft onderworpen. Een traumatiserende, levensgevaarlijke ingreep die de meisjes onbeschrijflijke pijn bezorgt (tot in gruwelijke details beschreven), die tot infecties kan leiden, pijnlijk seksueel verkeer geeft voor de rest van haar leven en een gruwelijk kraambed bovendien. Hoeveel pijn een vrouw ook heeft, er moeten kinderen geboren worden.
In Europa
Ook is het schokkend om te lezen hoe hoog de aantallen zijn in Europa van dergelijke verworpen praktijken. De tradities van het thuisland worden op Europees grondgebied gewoon voortgezet, evenals polygamie. Door gebrek aan informatie en onderwijs blijven geestelijken en gezaghebbende (mannen dus) erin slagen om vrouwen wijs te maken dat deze misdaden tegen de menselijkheid moeten worden voortgezet - voor hun eigen bestwil, want dan zijn ze pas een goede vrouw. Het is om witheet van te worden dat de meeste Afrikaanse mannen zo schouderophalend reageren op deze afgrijselijke traditie.
En dan te bedenken dat tijdens het schrijven van deze recensie het wereldwijde concert voor Live8 volop aan de gang was. Oh ja, dat vinden ze in Afrika prima natuurlijk, want mannen hebben honger in hun eigen buik dus graag, al die aandacht voor hun rammelende maagjes. Maar wat vrouwen moeten ondergaan en voelen door deze volstrekt overbodige en walgelijke ingreep, dat is een stuk minder belangrijk.
Het verhaal speelt zich af in de verre toekomst in de Verenigde-Staten. Vierenzeventig jaar geleden is er een opstand geweest tegen het bestuur van het land. De opstand is neergeslagen en sindsdien willen de machthebbers alle nakomelingen van de opstandelingen straffen. Om de burgers er aan te herinneren wie de baas is, wordt er elk jaar een spel gespeeld. Er worden met behulp van het trekken van lootjes vierentwintig kinderen uitgekozen, twaalf jongens en twaalf meisjes. Zij worden samen weken lang in een arena opgesloten om elkaar te vermoorden. Het spel gaat net zolang door tot er nog maar één iemand is overgebleven.
Het verhaal gaat over Katniss. Haar zusje wordt opgeroepen mee te doen aan De Hongerspelen. Omdat ze het idee dat haar zusje hoogstwaarschijnlijk vermoord zal worden niet aankan, offert ze zichzelf op en gaat in haar plaats. Om te overleven moet ze het publiek voor zich winnen, zij kunnen haar immers sponseren. Met het geld van de sponsoren kan namelijk tijdens de spelen voedsel of geneesmiddelen de arena ingestuurd worden. Om dit voor elkaar te krijgen moet ze net doen of ze verliefd is op een medespeler, Peeta. Dit gaat heel goed, de spelregels worden zelfs aangepast waardoor Peeta en Katniss allebei kunnen winnen en elkaar dus niet hoeven te vermoorden. Als op het laatst alleen Peeta en Katniss nog over zijn worden de spelregels weer terug veranderd. Katniss kan het alleen niet over haar hart verkrijgen Peeta te doden en andersom ook niet. Ze besluiten tegelijk zelfmoord te plegen. Het zou alleen voor de machthebbers een schande zijn om geen winnaar te hebben dus mogen ze allebei blijven leven.
Mijn mening:
Ik vond het echt een geweldig boek. Het was een echte doorlezer, toen ik eenmaal begon, moest ik doorlezen. Ook vond ik het erg mooi dat het zijn 'ups en downs' had, je wist niet wat je kon verwachten. Een echte aanrader!
Mijn mooiste momenten met: Caja Cazemier.
Deze momenten komen uit het boek: Verliefd op de leraar
Momenten:
Ik heb eigenlijk geen mooie momenten uit het boek kunnen halen, vooral omdat ik in het begin dacht dat het spannender zou worden. Dat kwam doordat Floor ( de hoofdrolspeelster ), direct de indruk gaf dat er veel zou gebeuren, dit is helaas niet gebeurd.
Ook werd er veel om het verhaal heen gedraaid vond ik. Op het eerste gezicht, leek het een veel boeiender en leuker boek.
Het enige moment uit het boek dat mij wel wat meer boeide, was toen het verhaal echt verteld werd, van wat er allemaal achter zat.
Samenvatting boek:
Het boek gaat over een meisje dat verliefd is op haar invaldocent. Na een tijdje vertelt ze hem dat ze gevoelens voor hem heeft. De leraar geeft haar dan ook duidelijk aan dat het niet kan. De grootste reden is dat hij tien jaar ouder is. De gevoelens voor hem verdwijnen niet, ze heeft geen idee wat ze moet doen.
Hieronder een samenvatting van het boek: Onze verborgen tranen - Waris Dirie
Onze verborgen tranen is een waargebeurd verhaal over de levens van besneden meisjes. Waris Dirie schrijft over de besnijdenis zelf, en wat voor gevolgen het heeft gehad voor haar, en voor vele andere Afrikaanse meisjes.
Somalische vluchtelinge
Waris is geen slachtoffer. In Engeland, waar ze naar toe is gevlucht, werd ze ontdekt als model, schopte het tot supermodel en had zodoende de middelen om zich een maatschappelijke positie te verwerven. Ze werd ambassadeur van de Verenigde Naties tegen vrouwenbesnijdenis, en voert dagelijks strijd tegen deze afschrikwekkende traditie waar maar geen einde aan lijkt te komen.
Frankrijk gidsland
Interessant is hoe zij haar onderzoek verricht in diverse landen in Europa. In Nederland werd Ayaan Hirschi Ali nog niet zo lang geleden belachelijk gemaakt voor heel Nederland vanwege haar idee om Afrikaanse meisjes na te trekken als ze naar hun thuisland op 'vakantie' werden gestuurd. In Frankrijk zijn hier al enige tijd regels aan verbonden. Als er daar een meisje besneden terugkeert hangt de ouders een forse straf boven het hoofd. Puur en alleen omdat het hen geld kost. Maar het helpt in elk geval, en Waris pleit er vurig voor om die regel in heel Europa door te drukken.
Proces
Wat Onze Verborgen Tranen minder te verteren maakt, is dat Waris vooral of bijna uitsluitend actief is voor de Afrikaanse vrouwen in Europa. Alsof ze zelf al doorheeft dat het probleem in de landen van herkomst als Somalië, Senegal, Mali, Nigeria enzovoorts, eigenlijk zinloos is. Daar maken de mannen de dienst uit, en hen is er alles aan gelegen om de vrouwen te beroven van hun seksualiteit, zodat zij ook op dat gebied de boventoon kunnen voeren.
Schokkend is haar reportage van een proces dat tegen twee ouders wordt gevoerd in Frankrijk. De vader zit er volstrekt onverschillig bij, en het schijnt hem geen donder te interesseren aan wat voor nachtmerrie hij zijn dochter heeft onderworpen. Een traumatiserende, levensgevaarlijke ingreep die de meisjes onbeschrijflijke pijn bezorgt (tot in gruwelijke details beschreven), die tot infecties kan leiden, pijnlijk seksueel verkeer geeft voor de rest van haar leven en een gruwelijk kraambed bovendien. Hoeveel pijn een vrouw ook heeft, er moeten kinderen geboren worden.
In Europa
Ook is het schokkend om te lezen hoe hoog de aantallen zijn in Europa van dergelijke verworpen praktijken. De tradities van het thuisland worden op Europees grondgebied gewoon voortgezet, evenals polygamie. Door gebrek aan informatie en onderwijs blijven geestelijken en gezaghebbende (mannen dus) erin slagen om vrouwen wijs te maken dat deze misdaden tegen de menselijkheid moeten worden voortgezet - voor hun eigen bestwil, want dan zijn ze pas een goede vrouw. Het is om witheet van te worden dat de meeste Afrikaanse mannen zo schouderophalend reageren op deze afgrijselijke traditie.
En dan te bedenken dat tijdens het schrijven van deze recensie het wereldwijde concert voor Live8 volop aan de gang was. Oh ja, dat vinden ze in Afrika prima natuurlijk, want mannen hebben honger in hun eigen buik dus graag, al die aandacht voor hun rammelende maagjes. Maar wat vrouwen moeten ondergaan en voelen door deze volstrekt overbodige en walgelijke ingreep, dat is een stuk minder belangrijk.